از روز جمعه، اعتراضات لس آنجلس علیه یورش‌های مهاجرتی در سراسر این شهر آغاز شد. این تظاهرات پس از اعزام گارد ملی توسط ترامپ در روز شنبه شدت گرفت. نیروها برای متفرق کردن معترضان از تاکتیک‌های خشن مانند شلیک گلوله‌های پلاستیکی، استفاده از نارنجک‌های صوتی و پاشیدن گاز اشک‌آور بهره بردند. تصاویر منتشرشده از این آخر هفته، صحنه‌های نگران‌کننده‌ای را از اعتراضات لس آنجلس به نمایش گذاشت.
با این حال، یک نماد غیرمنتظره از این رخدادها در میان تصاویر معترضان در پارک “گلوریا مولینا گرند” پدیدار شده: صندلی‌ها، نیمکت‌ها و میزهای صورتی جیغ که تظاهرکنندگان پشت آن‌ها پناه گرفته‌اند. معترضان اغلب از وسایل اطراف به‌عنوان مانع استفاده می‌کنند؛ معمولاً این وسایل شامل مبلمان شهری، سطل زباله، نیمکت‌ها، علائم ساخت‌وساز و هر چیزی است که قابلیت جابه‌جایی داشته باشد. اما این صندلی‌های صورتی جیغ، داستان خاصی از لس‌آنجلس را در دل خود دارند.
پارک گرند که توسط شرکت معماری Rios طراحی شده، در مرکز اعتراضات حامی مهاجران قرار دارد. این پارک در کنار ساختمان شهرداری لس‌آنجلس و چند بلوک پایین‌تر از مرکز بازداشت متروپولیتن واقع شده؛ جایی که معترضان گرد هم آمده‌اند و ICE (اداره مهاجرت و گمرک آمریکا) بازداشت‌شدگان را در آن نگهداری می‌کند. این پارک با هدف نمایندگی از جمعیت چندفرهنگی لس‌آنجلس طراحی شده و قرار بوده “پارکی برای همه” باشد.
شرکت Rios اصرار داشت که فضای عمومی باید دارای مبلمان قابل‌جابه‌جایی باشد — مانند پارک برایانت در نیویورک و باغ لوگزامبورگ در پاریس — تا بازدیدکنندگان آزادی عمل بیشتری در استفاده از فضا داشته باشند (به‌جز برای خوابیدن روی آن‌ها). به همین منظور، یک مجموعه اختصاصی برای این نیاز طراحی کردند.
این مبلمان از آلومینیوم با روکش پودری ساخته شده و رنگ صورتی جیغ آن اشاره‌ای است به رنگ گل‌هایی که در کشورهای استوایی رشد می‌کنند — سرزمینی که ریشه‌های بسیاری از ساکنان لس‌آنجلس به آن بازمی‌گردد — و نیز به درختچه‌های گل کاغذی که در سطح شهر دیده می‌شوند. هنگام افتتاح پارک در ۱۱ سال پیش، صدها قطعه از این مبلمان نصب شد: ۲۶ نیمکت مستقل، ۴۱ نیمکت دیواری، ۱۲۰ میز کافه‌ای و ۲۴۰ صندلی کافه‌ای که همگی توسط تولیدکننده‌ی اهل جنوب کالیفرنیا به نام Janus et Cie ساخته شده بودند.
بیشتر بخوانید: تاثیرگذارترین هنرهای اعتراضی دنیا
اندی لنتز، مدیر خلاق و مدیرعامل مشترک Rios می‌گوید:
«این پارک جایی است برای گرد هم آمدن مردم و یافتن حس جامعه. قابلیت تغییر چیدمان فضا با مبلمان متحرک، یک اصل اساسی در تبدیل آن به پارکی برای همه بود.»
در سال‌هایی که از افتتاح آن می‌گذرد، پارک به همان فضای گردهمایی تبدیل شده که Rios در ذهن داشت — از مهمانی‌های رقص آخر هفته گرفته تا کلاس‌های یوگای صبحگاهی، حضور کامیون‌های غذا و گردهمایی‌های سیاسی. همین ماهیت اجتماعی پارک، اکنون با خطر مواجه است؛ خطری که با یورش‌های مهاجرتی، نگرانی مردم لس‌آنجلس نسبت به دوستان، همسایگان و ارزش‌های مدنی‌شان را برانگیخته است. در این میان، مبلمان پارک کارکردی تازه یافته: ایجاد امنیت و محافظت.
هرچند در طراحی مبلمان، تنوع چیدمان به‌عنوان یکی از اهداف در نظر گرفته شده بود، اما لنتز هرگز تصور نمی‌کرد که این ویژگی در بستر یک اعتراض به این شکل معنا پیدا کند. او وقتی برای اولین بار تصاویر معترضانی را دید که از این مبلمان آلومینیومی به‌عنوان سپر استفاده می‌کردند، دچار احساساتی عمیق شد. نیمکت‌ها که حدود شش فوت طول دارند و ۷۰ پوند وزن، هنگامی که به پهلو قرار می‌گیرند می‌توانند بدن انسان را پوشش دهند؛ و صندلی‌ها با وزن ۲۵ پوند، به‌راحتی توسط قاب سیمی‌شان در دست گرفته می‌شوند و می‌توان پشت آن‌ها خم شد.
او می‌گوید:
«امروز چندین بار به آن عکس‌ها نگاه کردم — احساس غرور کردم، ناراحت شدم، شوکه شدم. دیدن اینکه کار ما در لحظه‌ای از کنش جمعی دوباره معنا یافته، تجربه‌ای فروتنانه و قدرتمند بود.»
از زمان افتتاح پارک گرند، شرکت Rios از مجموعه‌ی Civic در طراحی پارک‌هایی در پالم‌اسپرینگز و هوستون نیز استفاده کرده است. نسخه‌هایی به رنگ آبی روشن هم در پارک پل بروکلین نیویورک نصب شده‌اند.
لنتز اکنون به این فکر می‌کند که آیا رخدادهای اخیر در لس‌آنجلس، طراحان را به نگاهی تازه به فضای عمومی وادار خواهد کرد یا نه. او می‌گوید:
«آیا ما طراحان باید از این پس فضای عمومی را به‌گونه‌ای طراحی کنیم که در برابر چنین اقداماتی قابل دفاع باشد؟»
به نظر می‌رسد که تعریف طراحی برای مبلمان شهری حالا بسیار پیچیده‌تر شده است.
منبع: +