امسال شاهد عرضه برخی از بهترین و کاملترین مدلهای دوربین عکاسی در سالهای اخیر بودیم. حتی میتوان گفت سال ۲۰۲۵ از نظر تنوع و کیفیت محصولات، از سال قبل هم پربارتر بود. با این حال، حالا که هیجان اولیه فروکش کرده، مدام با این انتقاد مواجه میشویم که سونی a7 V و کانن R6 Mark III — دو نمونه از مهمترین دوربینهای امسال — «کسلکننده شدهاند». واقعاً چنین است؟
دوربین عکاسی یک ابزار است، نه یک نمایش
دوربین عکاسی در نهایت یک ابزار است. بهترین ابزارها هم آنهایی هستند که در بیشترین شرایط، عملکردی پایدار و قابل اعتماد ارائه میدهند. با این حال، وقتی در شبکههایی مثل Threads، یوتیوب یا حتی بخش نظرات PetaPixel میبینیم که کاربران از «بیهیجان شدن» دوربینها مینویسند، این پرسش بهوجود میآید که دقیقاً انتظار آنها از یک دوربین چیست؟
قرار است دوربین چه کار دیگری انجام دهد؟ شعبدهبازی کند؟ در رنگهای عجیبوغریب عرضه شود؟ یا بهطور جادویی تمام عکسها را دقیقاً مطابق خیالپردازی عکاس ثبت کند؟
یکی از کاربران در یوتیوب نوشته بود:
«این تمام چیزی است که در ۳ تا ۵ سال گذشته توانستهاید به دوربینها اضافه کنید؟»
کاربر دیگری هم میگوید:
«این صنعت به نوآوریهای تکراری رسیده؛ کمی این مشخصه بهتر میشود، کمی آن یکی، و بعد یک مدل جدید معرفی میشود.»
اینها تنها دو نمونه از صدها نظر مشابه هستند. اما مسئله اصلی اینجاست: آیا واقعاً مشکل از دوربین عکاسی است، یا از انتظارات ما؟
بیشتر بخوانید: Sony a7 V معرفی شد؛ جهش جدی با سنسور نیمهاستک و هوش مصنوعی
مشکل، نوآوری نیست؛ شکاف میان انتظار و واقعیت است
بخش زیادی از انتقادهایی که با عناوینی مثل «سونی عقب افتاده» یا «کانن دیگر جذاب نیست» مطرح میشود، ربطی به توقف نوآوری ندارد. این انتقادها بیشتر به شکاف میان یک «محصول رؤیایی» در ذهن کاربران و واقعیت بازار مربوط است؛ محصولی که معمولاً هم باید همهچیز داشته باشد و هم قیمتی غیرواقعی و پایین.
در حالی که دوربینهای امروزی مملو از پیشرفتهای تکنولوژیکی هستند که سالها زمان برده تا به مرحله تولید انبوه برسند. شرکتها نوآوری را متوقف نکردهاند؛ آنها فقط روی ساخت محصولی تمرکز کردهاند که دقیقاً برای بخش مشخصی از بازار طراحی شده است.
سونی a7 V و سوءتفاهم بزرگ
سونی a7 V این روزها به محبوبترین هدف انتقاد در اینترنت تبدیل شده است. اما این دوربین از ابتدا با هدف ساخت یک دوربین عکاسی هیبریدی برای بازار گسترده طراحی شده؛ محصولی متعادل برای عکاسی و ویدئو، نه یک دوربین سینمایی تمامعیار یا یک ابزار تخصصی ورزشی.
انتظار داشتن قابلیتهایی مثل گردشکارهای سینمایی، اوپنگیت یا شاتر گلوبال از چنین دوربینی، بهمعنای تحمیل خواستههای یک گروه خاص به محصولی است که قرار است پاسخگوی نیاز اکثریت باشد، نه پرصداترین کاربران.
مقایسهای که همهچیز را روشن میکند
نگاهی به Lumix S1 II بیندازیم. هنگام معرفی، واکنش اولیه بسیاری این بود: «چقدر قدرتمند است!» اما بلافاصله قیمت بالای آن هم توجهها را جلب کرد. هدف لومیکس ساخت یک محصول پرفروش برای بازار عمومی نبود؛ آنها میخواستند یک دوربین ویدیویی سطحبالا را در قالب بدنهای هیبریدی ارائه دهند، و این انتخاب هزینه دارد.
در مقابل، سونی با افزایش رزولوشن، بهبود فوکوس خودکار و مدرنسازی تجربه کاربری a7 V، توانست دوربین عکاسی خود را با قیمتی پایینتر و دسترسپذیرتر عرضه کند. این دقیقاً همان تفاوت استراتژیهاست.
«همهچیزتمام»ها معمولاً شکست میخورند
سری a7 همیشه بر عملگرایی و تولید انبوه تمرکز داشته، نه بر خاصبودن. هر برندی که بخواهد یک دوربین «همهچیزتمام» بسازد، یا به محصولی بسیار گران میرسد، یا دوربینی تولید میکند که حتی در میان محصولات خودش هم جایگاه روشنی ندارد.
نمونهاش را میتوان در محصولات نیکون دید؛ جایی که Z6 III و Z9 در کنار Z5 II و Z8، برای توجیه جایگاه خود حتی در داخل برند هم با چالش مواجه شدند. تغییر قیمت Z6 III پس از عرضه، خود گویای همین مسئله است.
اصل ماجرا اینجاست
زک، یکی از نویسندگان حوزه عکاسی، بهدرستی گفته است:
«بسیاری از کاربران انتظارهای غیرواقعی از یک دوربین در یک بازه قیمتی مشخص دارند، و این انتظارات با طولانی شدن فاصله بین معرفی مدلها، بیشتر هم میشود.»
امروز تقریباً تمام دوربینهای میانرده تواناییهایی فراتر از نیاز واقعی اغلب عکاسان دارند. وقتی کسی یک دوربین عکاسی را «کسلکننده» یا «تکراری» مینامد، اغلب این واژهها بهانهای هستند برای پوشاندن یک واقعیت سادهتر.
هیچ دوربینی قرار نیست کسی را عکاس بهتری کند.
برای بهتر شدن، باید تلاش کرد.
و تلاش کردن سخت است.
خیلی راحتتر است که تقصیر را گردن سونی بیندازیم.
منبع: +
