هنر عکاسی، بیش از ثبت لحظه‌ها و ظاهر افراد، پلی است به سوی درک عمیق‌تر از جهان درونی انسان و روایت تجربیات زیستی. در قاب‌های نوری و سایه‌ها، هر تصویر می‌تواند داستانی منحصر به فرد روایت کند؛ داستانی که بین رنگ، فرم و فضا شکل می‌گیرد و مخاطب را به سفری در میان تخیل و احساس دعوت می‌کند. پرتره‌ها، وقتی فراتر از ظاهر صرف باشند، امکان کشف لایه‌های پنهان شخصیت‌ها و بازآفرینی تجربیات انسانی را فراهم می‌آورند.
دو مجموعۀ پیش رو، بخشی از تجربۀ زیستی بیست سالۀ فریبا شادیان در دنیای عکاسی است. مسیری که از عکاسی مستند آغاز شد و بعدها در ترکیب با علائق گرافیکی او، به خلق روایت‌های شخصی در عکاسی پرتره مبتنی بر رنگ، فرم، فضا سازی و چیدمان رسید.
باور همیشگی هنرمند این است که عکاسی بیش از تجهیزات به روز و گران‌قیمت، به نگاه و جهان درونی عکاس وابسته است و با تکیه بر همین باور، در تجربه‌های کاری او تلاش شده است با نور و رنگ و فضا به گونه‌ای بازی شود تا تصویرهایی روایت‌گر متولد شوند. آثار او معمولاً از فضاهایی تاریک برخوردارند و شخصیت‌ها، روایت‌ها و اتمسفر تصاویر، جایی میان سایه و روشن زیست می‌کنند.
در این دو مجموعه، ماسک‌ها و نشانه‌های نمادین، هویت را از چهرۀ فردی می‌زدایند تا مخاطب با حقیقتی فراتر از زمان و مکان مشخص روبه‌رو شود. پرتره نه لزوماً ثبت یک ظاهر انسانی، بلکه بازآفرینی یک تجربۀ زیستی است؛ سفری که تماشاگر را به بازی با تخیل، نور و سکوت دعوت می‌کند.
توصیه همیشگی این هنرمند به هنرجوهای عکاسی این است: به ظرف ذهنی و دنیای شخصی خود تکیه کنید تا بتوانید جهان زیستی خود را پرورش دهید و بازنمایی کنید. آنچه ارزشمند است، نگاه شخصی و زاویه دید متفاوت شماست، نه لزوماً ابزار به روز و تجهیزات گران قیمت.
