روزنامه نیویورک تایمز، با سود ۴۵۵ میلیون دلاری در سال گذشته، تصمیم به تعطیلی بخش کودکان خود گرفت. این بخش که با نام «نیویورک تایمز برای کودکان» شناخته می‌شد، پس از هشت سال و نزدیک به ۱۰۰ شماره، آخرین نسخه ماهانه خود را روز یکشنبه منتشر کرد. این تصمیم در حالی گرفته شد که والدین در جست‌وجوی منابعی برای دور کردن کودکان از دنیای دیجیتال هستند، و حذف این محصول چاپی خلاقانه، انتقادهایی را به دنبال داشته است.
بخش کودکان نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۶ با ایده‌ای نوآورانه توسط کیتلین روپر و دبورا بیشاپ راه‌اندازی شد. این بخش نه یک مجله بود و نه یک روزنامه معمولی، بلکه ترکیبی خلاقانه از هر دو، با تصاویر بزرگ و جذاب در مقیاس پوسترهای روزنامه‌ای. هدف، ارائه محتوایی بود که با کودکان به زبانی ساده اما هوشمندانه سخن بگوید؛ از اخبار بین‌المللی و آموزش‌ها گرفته تا داستان‌هایی درباره سبک زندگی، همه با زبانی که کودکان را دست‌کم نمی‌گرفت.
روپر و بیشاپ، با تجربه‌های پیشین در نشریاتی مانند وایرد و مارتا استوارت، تلاش کردند کاستی‌های رایج در انتشارات کودکان را برطرف کنند. آن‌ها از گرافیک‌های کلیشه‌ای و محتوای بیش از حد ساده‌انگارانه دوری کردند و فضایی خلق کردند که هم از نظر بصری لذت‌بخش بود و هم محتوای عمیقی ارائه می‌داد. برای مثال، در یک شماره، با خلاقیت دو جلد طراحی شد: یکی برای گربه‌ها و دیگری برای سگ‌ها، که در میانه با داستان‌های علمی به هم می‌رسیدند. موضوعاتی مانند بلاکچین یا وقایع ۶ ژانویه نیز با زبانی مناسب برای کودکان پوشش داده شد.
این بخش ابتدا به عنوان هدیه‌ای برای مشترکین نسخه چاپی تایمز آغاز شد و پس از استقبال گسترده، به محصولی ماهانه تبدیل شد. با این حال، علی‌رغم موفقیت‌هایی مانند ایجاد صفحه اینستاگرام و تلاش برای توسعه اپلیکیشن اختصاصی، نیویورک تایمز تصمیم گرفت منابع خود را به سایر پروژه‌ها، از جمله حضور دیجیتال قوی‌تر مجله نیویورک تایمز، اختصاص دهد. کارکنان بخش کودکان نیز به بخش‌های دیگر منتقل شدند.
بیشتر ببینید: هویت‌بصری کنفرانس جدید نیویورک تایمز
این تصمیم در حالی گرفته شد که صنعت روزنامه‌نگاری با چالش‌های بزرگی مواجه است. در دو دهه اخیر، ۷۵ درصد از روزنامه‌نگاران محلی شغل خود را از دست داده‌اند. با این وجود، نیویورک تایمز به عنوان یکی از معدود رسانه‌های سنتی قدرتمند، توانایی سرمایه‌گذاری در پروژه‌های فرهنگی را دارد. اما به نظر می‌رسد این غول رسانه‌ای، فرصتی برای حفظ محصولی که می‌توانست کودکان را به دنیای واقعی‌تر و فراتر از صفحه‌نمایش‌ها متصل کند، نادیده گرفت.
«نیویورک تایمز برای کودکان» نه تنها رسانه‌ای باکیفیت برای کودکان بود، بلکه دروازه‌ای برای پرورش کنجکاوی آن‌ها نسبت به جهان اطرافشان. در عصری که کودکان بیش از پیش به شبکه‌های اجتماعی وابسته‌اند، پایان این بخش، خلأ بزرگی برای والدینی به جا می‌گذارد که به دنبال محتوای ارزشمند برای فرزندانشان هستند.
