« اواخر سال 94 صفحه اندیشه با همکاری سایت ترجمان و با هدف ایجاد انگیزه برای مطالعه ای جدی در زمانی کوتاه در میان مطالب متنوع هفته نامه ” همشهری جوان” راه اندازی شد.مدیر هنری نشریه از ابتدا به دنبال تصویرگری بود که بتواند کمی لایه های فلسفی مطالب را واکاوی کند .ازآنجایی که من هم به مباحث فلسفی و هم تصویرگری برای بزرگسالان علاقه مندم اعلام آمادگی کردم، خوشبختانه پذیرفته شد واین طرح ها حاصل حدود یک سال همکاری است.
صفحه اندیشه در واقع به صورت دو صفحه روبروی هم در مجله تعریف شده بود و وظیفه من طراحی یک تصویر اصلی و یک ریز نقش یا تصویر کوچک فرعی برای حفظ ارتباط دو صفحه بود. کار برای مطبوعات به طور عادی هم دارای سرعت بالایی است اما در این مورد برخی اوقات سرعت و فشار کار به طور غیر طبیعی افزایش میافت. متن در آخرین زمان ممکن به دستم می رسید در حالی که روز بعد صفحه آرایی مجله انجام می شد. در چنین شرایطی حفظ کیفیت کار دشوار بود اما من سعی داشتم که دست خط و سطح معنایی مطلوبی را حفظ کنم.
این متن ها بیشتر پیشنهادهایی بودند برای بررسی وضعیت انسان معاصر و واکاوی آنچه به آن خو گرفته ایم .در واقع نوشته هایی نبودند که روایت داستانی داشته باشند و یا نویسندگان آنها قصد پرداختن به فانتزی و تصویرگری ذهنی را داشته باشند، از این رو یافتن تصویر مناسب برایشان دشوار می نمود. روش تصویرگری من بر تحقیق اولیه استوار است. یعنی در درجه اول روشن شدن جوانب متن برای خودم. گاهی در حین این تحقیق است که ایده ای به ذهن متبادر می شود .در صفحه ی اندیشه تلاشم بر این بود که تصویر علاوه بر اینکه بیانگر متن است، بتواند چیزی بر آن بیافزاید و خود به تنهایی قابلیت خوانش مستقل از متن را نیز دارا باشد. در این مسیر از تمام دانش تصویری خود استفاده کردم. تنوع متن ها باعث می شد تمام صورت های تاریخ هنر که برایم جذاب بودند را به کار بگیرم. همیشه شیوه هنرمندانی مثل براد هالند برایم غبطه برانگیز بوده و وسعت و اهمیتی که تصویرگری مطبوعات به آن شکل در جامعه غرب دارد.
از آنجا که علاقه ای به رویکرد تزیینی و فرمالیستی در تصویرسازی ندارم انجام این مجموعه کارها برایم فرصت مغتنمی بود. تصور می کنم جهت گیری کارتونیستی در آثارم بیشتر مشهود است تا نگاه تصویرگرانه، و طنزی خفیف به فراخور متن در آنها قابل شناسایی است.
سالها پیش کار با قلم فلزی را آغاز کردم و آنچنان جذب این ابزار شدم که کم کم به نوعی هاشور زدن رسیدم. وقتی به عنوان یک ناظر به کارهایم نگاه می کنم می بینم که میل دارم با طراحی مجسمه سازی کنم. یعنی آنقدر هاشور می زنم تا پیکره ای مجسمه وار را از کاغذ بیرون بکشم اما در نهایت کار من پیش طرح یک مجسمه نیست بلکه تصویری است که چشم را بین حالت دو بعدی کاغذ و سه بعدی واقعیت قرار می دهد. البته در مورد این کارها با حفظ همان ویژگی ها از روان نویس استفاده کرده ام.
اجرای نهایی کار سه ساعت یا بیشتر طول می کشد و شرح دادن چگونگی اش دشوار است. گاهی فقط آنچه به تجربه کسب کرده ای را به کار می بندی و گاه در لحظه به تجربه جدیدی دست پیدا می کنی. کار با این شیوه را ،از این نظر که اصلاح پذیر نیست، بسیار می پسندم. شهامتی که به مرور برای تیره کردن سطوح به دست می آوری و پذیرفتن این خطر که کل طراحی را در لحظه ای از دست بدهی این تکنیک را برایم جذاب می کند. در نهایت همکاری با همشهری جوان با توقف فعالیت این صفحه بدون توضیح خاصی پایان یافت. با علم به تمام کاستی ها تصور می کنم تجربه ای متفاوت در عرصه تصویرگری برای مطبوعات را به انجام رسانده ام و اینکه فکر می کنم همچنان سیاه و سفید برای من کافی است و یک دنیا حرف را می شود در فاصله این دو رنگ بیان کرد. شاید دیدن این طرح ها در قالب یک مجموعه فرصت تازه ای باشد تا نظر مخاطبانم را بیشتر بدانم.»
” سمائه شریفی” متولد 1359 کارشناسی ارشد تصویرسازی از دانشگاه هنر است. او برنده چندین جایزه معتبر تصویرگری از جشنواره های ایرانی است و علاوه بر تصویرسازی به
تدریس طراحی و تصویرگری در دانشگاه هم می پردازد. با پست امروز روزرنگ همراه باشید.
