« چندین سال است که به صورت مفصل درگیر کودکی و تاثیرات آن در بزرگسالی هستم. چهره رنج دیده آدم‌های بزرگسال که به نوعی تصویری از کودکیشان را نشان می‌دهد، همیشه ذهنم را مشغول می‌کرد. من آدم‌ها را با این سوال نگاه می‌کردم که این مرد چاق بداخلاق بزرگ وقتی 5 ساله بوده چه شکلی بوده است؟ پدرش با او چطور رفتار می‌کرده؟ و سوا لاتی از این قبیل.
این سوالات کودکیِ غرق در مشکلات بزرگسالی ( مشکلات روحی‌ای که در بزرگسالی گریبان ما را می‌گیرد) ایده آثارم را برایم شکل داد؛ لذا تصمیم گرفتم آثارم را در حوزه کودک ولی برای مخاطب بزرگسال شکل بدهم؛ به همین دلیل با داستانی از زندگی خودم شروع کردم.
ابتدا تصاویری از کودکانی که در حالت حسی بزرگسالان و به ظاهر نامفهوم بودند را کشیدم و بعد کم کم داستانی شکل گرفت و حالا به صورت تمام و قت درگیر تولید و نهایی کردن این کتاب هستم.
نزدیک دو سال است که این پروژه کلید خورده و اتودها و اجراهای زیادی را برای آن انجام داده‌ام. ابتدا تصاویری پراکنده کشیده شد تا شکل گیری داستان را در ذهنم ایجاد کند و بعد با نگارش متن اولیه، تصاویری مرتبط با متن کشیده شد و حالا به صورت همزمان تصویرگری و نگارش متن را باهم انجام می‌دهم.
برای من پایبندی به داستان، به شکل دیگری تعریف می‌شود و لزوما به تصویر کشیدن کلمه به کلمه متن، تعریف پایبندی به داستان نیست؛ بلکه روایت درونی داستان باید درست صورت بگیرد؛ به این صورت که همان داستانی که خواننده با خواندن متن احساس می‌کند را با دیدن تصاویر متوجه شود و دنبال کند؛ در واقع تصاویر باید احساس و داستان را همزمان منتقل کنند و از این لحاظ، این آثار، تماما وفادار هستند.
مخاطب این آثار برای من کودکیِ بزرگسالان است. بسیار لذت بخش خواهد بود اگر مخاطب کودک یا نوجوان آثار را دنبال کند؛ اما تاثیر واقعی را برای مخاطب بزرگسال در نظر می‌گیرم.
همیشه سعی دارم نورهای دراماتیک و باور پذیری را در کارم بوجود بیاورم و انتخاب و اجرای این نورها همیشه از جذاب ترین و بهترین چالش‌های من در تصویر سازی است؛ اما در واقع مخاطب، سخت‌ترین و پیچیده‌ترین چالش من بوده است که چطور می‌توانم مجبورش کنم تصویر غمباری را ببیند یا داستان دردناکی که می‌خواهم تعریف کنم را تا انتها دنبال کند؛ حتی اینکه تا چقدر غم می شود در این تصویر گنجاند. برای همین نمونه های مشابه تصاویر کودک را زیاد دیدم و اینکه چه چیزی توجه مردم را جلب خواهد کرد. مشکل دیگر، خودم بودم که چطور تصاویر، تبدیل به غر زدن های کودکانه نشوند و داستانی را از ابتدا تا انتها بدون درگیر شدن احساسات شخصی‌ام روایت کنم.»
«محمد کیوان مرز» متولد 1365 تهران و دارای مدرک لیسانس سینما با گرایش فیلم نامه نویسی از دانشگاه هنر تهران است.
