پوسترهای تئاتر مازیار تهرانی، هنرمند گرافیست، تا 28 شهریور در گالری بهار در خانه هنرمندان ایران برقراراست. تهرانی بیست سال است که برای انواع رویدادهای فرهنگی و هنری تئاتر و سینما پوستر طراحی می کند و این اولین نمایشگاه اوست.
پوستر در خدمت تئاتر
مازیار تهرانی درباره روند طراحی پوستر برای تئاتر گفت:
«طبیعتاً فرآیند این طراحی مشخص است؛ ابتدا نمایشنامه را می‌خوانیم و چند نوبت سر تمرین گروه حاضر می‌شویم. بعد از آن با کارگردان نمایش هم گپ و گفتی داریم و سپس شروع به طراحی می‌کنیم. طبیعتاً پوستر باید در خدمت نمایشی باشد که برای آن قرار است، طراحی شود. ممکن است درون یک پوستر ما به‌ازای مستقیمی از اصل نمایش وجود نداشته باشد اما کلیت آن باید به اثر دلالت داشته باشد و نمی‌تواند اثری کاملاً جدا از نمایش باشد. در مجموع قرار است این پوستر، تئاتر را تبلیغ کند.»
آثار موجود در نمایشگاه مربوط به 15 سال اخیر است. او در چندسال اخیر گوشه گیر شده بود، و به گفته خودش با پیگیری دوستانش این نمایشگاه را برگزارکرده است.
پوسترها، شعرهایی برای زمان‌های مختلف
وی با بیان اینکه بالاخره پوستر یک تئاتر به وقت خودش طراحی و دیده می شود، گفت: «این پوستر برای یک اتفاق طراحی می‌شود و آدم‌ها هم آن را به وقتش می‌بینند. مواجهه اثر، همان زمان با مخاطبش اتفاق می‌افتد، اما نظر دوستان این است که این مثل مواجهه یک شاعر با مجموعه آثارش است. انگار که شاعری پرونده ۱۰ سال شاعری‌اش را ناگهان ببندد. با همین منطق من هم مجاب شدم و از آنها هم تشکر کردم. این شد که این نمایشگاه برگزار شد.»
این طراح پوستر درباره وضعیت این حوزه هم گفت: «به نظرم عمر پوستر، نه فقط در ایران که در همه جای دنیا تمام شده است. دیگر اتفاقی نیست که برگزارکننده آن دغدغه طراحی یک پوستر خوب برایش داشته باشد. جلال تهرانی به بهترین شکل این شرایط را در متنی که برای این نمایشگاه نوشته، توضیح داده؛ واقعیت این است که هیچ شغلی فی‌نفسه معتبر نیست و هر شغلی اعتبارش را از کسی که آن را انجام می‌دهد می‌گیرد. اینکه در کشور ما هر کسی تا هنرمند می‌شود احساس می‌کند در طبقه خاصی سیر می‌کند، یک توهم است. هنر هم مانند بقالی، پزشکی، مهندسی و رفتگری یک شغل است. اینکه برخی هنرمندان خود را تافته جدا بافته می‌دانند، تقصیر خودشان هم نیست، تقصیر جامعه است که این احساس را با توجه غیرمنطقی به آنها می‌دهند.»
وی تأکید کرد: «یک هنرمند اگر کارش را خیلی خوب انجام دهد، دقیقاً در همان ساحتی قرار می‌گیرد که یک نجار با کار حرفه‌ای در آن ساحت قرار دارد، نه چیزی بیش از این. هر شغلی اعتبارش را از شاغلش می‌گیرد و فی‌نفسه صاحب هیچ اعتباری نیست. این همه شعر گفته شده است اما شاعر است که به یک شعر اعتبار می‌دهد.»
آسیب‌های اجتماعی متوجه پوسترها نیز می‌شود
این هنرمند طراح گفت: «در کشوری مانند لهستان که اساساً صاحب مکتب است در حوزه طراحی پوستر، موزه‌ای وجود دارد که آثار را در آن نگهداری می‌کنند. همه آثارشان هم آثار خلاقه هستند. در آنجا پوسترها به عنوان یک اثر مجرد، بعد از اتمام یک تئاتر یا باله، به حیات خود ادامه می‌دهند. در لهستان این اتفاق افتاده و از این نظر هم سرآمد است. طراحان زبردستی هم داشته‌اند و هنوز هم دارند. ما این شرایط را نداریم. ما خیلی از اتفاقات را هضم نمی‌کنیم. مدام احساس می‌کنیم داریم از چیزی عقب می‌مانیم! من به شخصه اینگونه نیستم و خیلی با حوصله کار می‌کنم. بالاخره یک روز هم می‌میریم. در این شرایط که همه عجله داریم و چیزها را هضم نمی‌کنیم، طراحی پوستر هم با همان آسیب‌هایی مواجه است که سایر حوزه‌های دیگرمان مثل اقتصاد و فرهنگ و سیاستمان با آنها مواجه هستند. همه چیز به هم پیوسته است.»
تهرانی در پایان گفت: «اگر پوسترهای تئاتر دارند اعتبار خود را به‌عنوان یک اثر خلاقه از دست می‌دهند، به این دلیل است که تقاضایی برای آن وجود ندارد؛ چرا تقاضا وجود ندارد؟ برای آنکه طراح این تقاضا را در مخاطب خود ایجاد نکرده، مخاطب مصرف‌کننده است و اگر خوراک خوب به او داده شود، آن را می‌فهمد و به آن عادت می‌کند.»
