ساعد مشکی در پاسخ به اعتراضات به پوستر سی و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر می‌گوید ما پوستر را برای مردم طراحی می‌کنیم تا تشویق شوند به جشنواره بیایند اما مگر مردم پوستر را دیده‌اند که دنبال نشانه‌ای از تئاتر برای مخاطب می‌گردیم؟ این‌ها را باید مردم تشخیص دهند نه ما.
روز شنبه 23 دی همزمان با نشست خبری دبیر و مدیران سی و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر از پوسترهای شش گانه این رویداد با طراحی سیامک فیلی‌زاده نیز رونمایی شد. پوسترهایی که براساس شش ایموجی طراحی شده بود و فیلی‌زاده در صحبت‌هایش بر تلاش برای نشان دادن شش حس انسانی در وجود یک هنرمند در عین حفظ اصل سادگی در این پوسترها تاکید داشت اما تعداد خبرنگارانی که در همان نشست بر پوسترها خرده گرفتند کم نبود.
ساعد مشکی، طراح و گرافیست باسابقه در پاسخ به این اعتراضات در یادداشتی که در اختیار خبرآنلاین قرار داد نوشته است: «يک دليل حواشی پوستر جشنواره‌های فجر در سال‌های پيش بی‌عرضگی مديران بوده است؛ وقتی به طراح غيرحرفه‌ای كار سفارش می‌دهند حاشيه ساخته میشود؛ ديگر هر پوستری كه طراحی شود چند نفر رد و چند نفر تأييدش می‌كنند. اين شكل و شيوه خوبی نيست؛ هيچ جای دنيا چنين اتفاقی نمی‌افتد، حتی اگر پوستر جشنواره كن بد باشد كسی غوغا به‌پا نمی‌كند، هر جشنواره‌ای مسئولانی دارد كه به يک طراح حرفهای كار سفارش می‌دهند و آن طرح انجام میشود.
پوستر آن قدر وارد حاشيه شده است كه مسأله اصلی آن فراموش شده است؛ اين كه اصلا چرا پوستر در يک محفل رونمايی میشود؟ پوستر بايد به ديوار نصب شود. محفلی و منقلی شدن گرافيک و ديزاين اين مسائل را در پی دارد. كجای دنيا قبل از آن كه پوستر در شهر پخش شود درباره‌اش نقد می‌نويسند؟ اما اگر يک پوستر بنجل در سطح شهر بيايد آن وقت خبرنگار و منتقد تجسمی در حيطه گرافيک و ديزاين بايد آن را نقد كند. مگر میشود كتابی را قبل از چاپ نقد كرد؟ گرافيک نيز همين است، زمانی ارزش دارد كه بين مردم پخش شود. شايد منتقدان پوستر را نپسندند اما مردم از آن استقبال كنند، آن وقت است كه طراح موفق عمل كرده و بايد او را قاب گرفت. اما متأسفانه در ايران فرصتی داده نمی‌شود تا مردم پوسترها را ببينند. ما اين‌ها را برای مردم طراحی می‌كنيم تا تشويق شوند به جشنواره بيايند ولی وقتی نمی‌بينند چه توقعی از پوستر می‌توان داشت؟ مگر مردم پوستر را ديده‌اند كه دنبال نشانه‌ای از تئاتر برای مخاطب می‌گرديم؟ اين‌ها را بايد مردم تشخيص دهند نه ما. مگر چند پوستر به مردم نشان داده‌ايم كه بتوانند خوب و بد را تمييز دهند؟
واقعيت اين است كه شهرداری در اين زمينه ضعيف عمل می‌كند و مكان‌هايی برای پوسترها در نظر نمی‌گيرد به همين خاطر پوستر را مثل جنس لوكس رونمايی می‌كنند. پوستر بايد بيايد در سطح شهر و مردم درباره‌اش اظهارنظر كنند. اين از مشكلات و مصائب ماست؛ 10 سال است جان می‌كَنيم تا شايد شهرداری مكانی را تعبيه كند اما از سوی شهرداری هيچ اقدامی صورت نگرفته است. تمام بودجه و درآمد خرج موارد غيرضروری و بيهوده میشود؛ شهرداری به وظايفش عمل نمی‌كند. دوره آقای قاليباف شهرداری فقط پل ساخت. زندگی شهری كه فقط پل نيست؛ به ديزاين هيچ توجه نشد و حالا يک شهر بي‌ريخت داريم. خود شهرداری سالانه چند جشنواره پوستر برگزار می‌كند اما هيچكدام در سطح شهر نيستند. چهار علَم و داربست زده‌اند كه جای پوستر نيست. رونمايی پوستر برای خبرنگاران عدم درک مسئولان را از مقوله ديزاين نشان می‌دهد؛ حتی دبير جشنواره هم حق رونمايی پوستر ندارد.
ديزاين بايد با مردم سروكار داشته باشد. تمام پوسترهای ما دارند در پستوها نمايش داده می‌شوند و حاصلش و حواشی‌اش كمكی به فرهنگ و هنر نمی‌كند و تنها گريبان‌گير گرافيک میشود. امروز سيامک فيلی‌زاده را در سيبل می‌گذاريم و فردا ساعد مشكی را. در حالی كه سابقه فيلی‌زاده صحه‌ای بر حرفهای بودن و موفقيت اوست.
جشنواره فجر هم چوب جناح‌های سياسی را می‌خورد و مثل همان‌ها به بيراهه رفته است. چرا كسی پوستر ديگر جشنواره‌ها را نقد نمی‌كند؟ آثار ديزاين را نبايد مثل اثر هنری ديد، ديزاين ربطی به تئاتر و هنر تجسمی ندارد. ماهيت ديزاين زير سؤال رفته است. ديزاين در زندگی جريان دارد، نه در خفا و نمايشگاه.»
