«از زمانی كه سن كمی داشتم تصاوير رنگی و فضاهای خيالی هميشه مرا به يک دنيای ديگری می‌برد. ساعت‌ها در دنيای خودم می‌نشستم و خارج از زندگی آدم‌ها در خيالات خودم با تصاويری كه می‌‌ديدم خيال‌پردازی می‌كردم و همين باعث شد كه تا به اين سن، از اين دنيای رنگی و خيالی دست نكشم؛ چرا كه اين خيال، مرا از زندگی روزمره و خاكستری بيرون می‌برد و می‌توانم راه گريزی داشته باشم به فضای پر از رنگی كه خودم به شيوه‌ای كه دوست دارم خلق می‌كنم.
در جريان خلق آثارم از شور و هيجانی درونی و حس‌هايی كه در زندگی روزمره ناديده گرفته می‌شود و آنطور كه بايد نمی‌شود بروزشان داد الهام می‌گيرم و سعی می‌كنم اين انرژی‌ها و حس‌های مخفی را درقالب رنگ‌های زنده و قاب‌هايی خوشحال به تصوير بكشم.
معمولا ايده‌های اوليه‌ام، زمان و مكان خاصی در مغزم ندارد؛ ممكن است جايي پر ازدحام باشم يا مشغول گپی دوستانه هنگام خوردن چايی یا موقع قدم زدن و موسیقی گوش دادن و يا هنگام خواب وقتی كه چشمهایم را بسته‌ام و بطوری عميق در رويای خودم هستم و يا شاید هم در میان جمعی عظيم در مهمانی باشم.
با ديدن كوچكترين نكته‌ای، ذهنم شروع به تصويرسازی می‌كند که شاید اين صحنه به چشم بقيه اصلا ديده نشود؛ مثلا يه تار سيبيل كج شده آقايی كه سر صف نانوايی ايستاده يا پشه‌ای كه در تاكسی بی‌توجه روی دستم نشسته و یا كج كج نگاه كردن يك كلاغ و يا حتی صحنه‌های خيلی ساده كه فارغ از موجودات جاندار است مرا به دنيايی مي‌برد كه خودم موجوداتی سازگار با محيطی كه مي‌بينم خلق كنم.
تنها از نرم افزار فتوشاپ در خلق آثارم استفاده می‌كنم و گاهی در صورت وقت اضافه سراغ طراحی‌ها و اجراهای دستی هم می‌روم.
تصويرسازیهايی كه مشاهده می‌كنيد مربوط به پروژه‌های يك سال اخير (1396) است.»
غزاله باروتيان، متولد 1367، فارغ التحصيل رشته مترجمی زبان انگليسی و تصويرسازی در مقطع كارشناسی است.
